Van het verhaal een ander teksttype maken
Dagboek - Het leven van Pi (Yann Martel)
Liefste dagboek,
Ik had een erg zware dag. Het leven in een reddingssloep valt niet mee. Ik heb lang hoop en doorzettingsvermogen gehad, maar de moed zakt me nu werkelijk in de schoenen. Mijn overlevingskansen worden kleiner met de dag, hoewel ik al even gestopt ben met het tellen van de dagen. Het is hopeloos. Ik ben uitgeput en slaag er niet in opnieuw op krachten te komen. Ik ben te zwak om me in te spannen om opnieuw vissen te vangen, ik heb de kracht niet meer. Ook slaag ik er niet in te slapen, terwijl ik er rotsvast van overtuigd ben dat dit me wel erg deugd zou doen. Pijn, honger en vermoeidheid vormen de laatste dagen erg grote problemen. Ik heb het in deze eindeloze periode op zee nog nooit zo zwaar gehad. Nooit had ik gedacht dat ik dit ging zeggen, maar ik ben ervan overtuigd dat dit mijn laatste bericht naar jou is, liefste dagboek. Mijn lichaam is niet gewend aan de omstandigheden van de voorbije tijd. Ik ben niet gemaakt om er in mijn eentje voor te zorgen om in leven te blijven. Iedereen, elk lichaam heeft zijn limieten, en ik denk dat ik deze heb overschreden. Ik ga sterven. Ik ben er zeker van. Zelfs het schrijven naar jou, liefste dagboek, is een erg zware taak. Elke beweging, elke handeling doet verschrikkelijk veel pijn. Een pijn die ik nooit eerder heb gevoeld. Het is onbeschrijfelijk, angstaanjagend. Ook Richard Parker ligt er de laatste dagen levensloos bij. Ik voel me schuldig, het is mede dankzij mij dat hij het ook zo zwaar heeft. Ik gaf hem regelmatig eten, maar zelfs daar slaag ik nu niet meer in. We gaan samen inslapen en niemand zal het merken. Hopelijk vind iemand dit dagboek ooit, en worden we zo nog herinnerd als moedige personen. Want moedig zijn we zeker. Ik ga je missen dagboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten