Een weeffout in onze sterren
Deze zomer las ik het boek "een weeffout in onze sterren" van John Green. Aangezien ik het een bangelijk goed boek vond en ook eerst de ontroerende film had gezien, was het in een mum van tijd uitgelezen. De triestheid die ik soms voelde toen ik het boek las had ik nog nooit eerder meegemaakt bij het lezen van een boek. Het verhaal is erg realistisch, triestig en krijgt een onverwachtse onaangename wending op het einde.
"Een weeffout in onze sterren" vertelt het verhaal van Hazel Grace, een zestienjarig meisje, met schildklierkanker en uitzaaiingen in de longen. De kanker is niets nieuws voor haar, die draagt ze al het merendeel van haar leven met zich mee net zoals haar karretje met zuurstof. Wanneer haar moeder op een zekere dag beslist dat ze naar een praatgroep moet gaan, ontmoet ze August Water, een achttienjarige jongen met een goed gevoel voor humor. Ook hij heeft in het verleden botkanker gehad waardoor er één been bij hem is geamputeerd. Ze worden verliefd op elkaar, hoewel Hazel niet aan die verliefdheid wil toegeven omdat haar leven een tijdbom is. Uiteindelijk kan ze niet anders dan toegeven aan die verliefdheid en samen spenderen ze zo veel tijd als mogelijk. August is net zoals Hazel helemaal in de ban van Hazels lievelingsboek. Hij wil niets liever dan Hazels wens, waar ieder kind met kanker recht op heeft, helpen te vervullen. Hij regelt voor haar een weekend naar Amsterdam, waar hij een ontmoeting met de schrijver van dit boek regelt, maar dit viel hen erg tegen. Terug thuis blijkt dat de kanker van August terug is. De rollen zijn vanaf dan omgedraaid en Hazel is veel bij August, die bangelijk snel achteruit gaat.
Ik vond het een prachtig boek. Er zitten erg veel mooie boodschappen in en het deed me vooral beseffen dat wij, gezonde mensen, het erg goed hebben. Wij zijn nogal snel geneigd te zagen over zaken die eigenlijk een luxe zijn, kijk maar naar de hoeveelheid leerstof. Ook liefde gecombineerd met kanker speelt hierin een erg grote rol. De liefde brengt hen samen en helpt hen nog meer te genieten van de momenten die hen nog overblijven ondanks ze beide ongeneselijk ziek zijn. Kanker is een verschrikkelijke ziekte, zeker wanneer je weet dat dit in sommige gevallen zoals in dit boek, niet meer te genezen valt. Je weet niet hoe lang je nog zal leven en toch blijven zowel Hazel als August doorgaan met hun leven. Ik denk dat bijna iedereen wel iemand kent of heeft gekend met de diagnose van kanker. Het is erg moeilijk om je naaste personen te zien lijden of te zien sterven. Toen er werd verteld dat August gestorven was, had ik wel even een krop in mijn keel. Het boek heeft geen goed einde zoals meestal en dit maakt het boek toch uniek. Ook weet John Green de triestige momenten erg goed te combineren met humor op sommige momenten, zoals bijvoorbeeld de kankerpatiënten die grappen maken over hun eigen ziekte. Eén ding heb ik hier zeker uit geleerd: wanneer iemand die je erg graag hebt een ongeneselijke ziekte krijgt, geniet dan zeker van de laatste momenten met die persoon, blijf het positieve uit het leven halen en help die persoon zijn laatste wensen te vervullen!
Post voor mevrouw Bromley - Stefan Brijs
Een tijdje geleden kregen we de opdracht het boek "post voor mevrouw Bromley" van Stefan Brijs te lezen, met als hoofdthema de Eerste Wereldoorlog. Dit is niet meteen het onderwerp dat mij zou aanzetten tot verdere interesse, maar dit boek heeft me werkelijk tot nader inzicht gebracht over de situatie in de oorlog en het wist me zeker ook mee te slepen.
"Post voor mevrouw Bromley" is een pakkende roman over haat en vriendschap, over liefde en oorlog, over waarheid en leugens. Het vertelt het hartverscheurende verhaal van John Patterson, een 18-jarige Britse student in de engelse literatuur. John is de zoon van een geliefde postbode en een overleden moeder. Hij werd gezoogd door mevrouw Bromley, de moeder van zijn beste vriend, Martin Bromley. Door het uitbreken van de oorlog loop John's leven echter niet zoals hij het had gehoopt. Trouw blijven aan zijn studies waar hij al zo lang naar uitkeek werd moeilijker omwille van al de negatieve commentaar van buitenstaanders. Jongemannen dienen in het leger te gaan en te vechten voor het vaderland, niet te studeren, was de visie van vele anderen. Toch bleef John volharden en zette hij zijn studies verder. Dit is dan ook meteen mijn eerste bewondering ten opzichte van hem: John blijft zijn eigen mening, zijn eigen keuze volgen hoewel de commentaren van de anderen soms erg hard zijn. Dit leerde me dat je je niet te veel moet aantrekken van wat anderen je zeggen, je zelf goed voelen bij je eigen situatie blijft het belangrijkste.
Tot zijn grote spijt faalt John zijn tweede studiejaar, maar zijn jaar opnieuw doen is geen optie. Zijn vader had al enkele collectiestukken, boeken, moeten verkopen om John's studies te betalen dus krijgt John het niet over zijn hart dit geld opnieuw te vragen. Daarbij komt nog dat hij wordt afgewezen door Marry, het meisje waar hij al erg lang verliefd op is. Het triestigste moment in het boek vond ik het moment waarop John ook nog eens zijn vader verliest ten gevolgde van een Duits bombardement. Op dit moment heeft hij geen ouders meer en staat hij er helemaal alleen voor. Zijn toekomst ziet er erg slecht uit, dus beslist hij toch in het leger te gaan. Het moment waarop hij dit besliste heeft mij erg verbaasd. Het deed me inzien dat John het wel erg moeilijk moest hebben en geen uitweg zag, aangezien hij voor al deze tegenslagen nooit in het leger had willen gaan. John had geen keus meer, het leven dwong hem bijna tot het nemen van deze beslissing terwijl hij dit voordien nooit gedaan zou hebben. Dit was de tweede les die het boek me leerde.
Een laatste uitspraak die erg bij het boek past is "het eerste slachtoffer van de oorlog is de waarheid". Dit is een zeer passend citaat bij dit boek. De waarheid wordt in de oorlog zoveel mogelijk gerelativeerd, geminimaliseerd of verzwegen zodat de bevolking de hoop en de moed niet zou verliezen. Hoop is een heel belangrijk aspect in de oorlog, hierdoor heb je een doel om verder te leven, verder te vechten. Zo wordt er ook op de doodsmeldingen van de soldaten aan de familie "killed in action" of "gestorven als een held" geschreven, terwijl dit bij sommige overledenen absoluut niet het geval is. Deze leugens worden verteld zodat de familie het rouwproces beter zou doorstaan. Het is veel mooier om bijvoorbeeld je overleden zoon te herinneren als iemand die in de strijd als held is omgekomen dan te weten dat hij gestorven is aan een stom ongeluk. De dood is en blijft een taboethema. Ook John doet mee aan deze leugens. Zo schrijft hij bijvoorbeeld brieven aan mevrouw Bromley in naam van Martin, terwijl Martin al enige tijd is overleden. Ook dit doet hij bij de moeder van Jimmy Parker, in naam van Jimmy. John kreeg het niet over zijn hart aan beide families te vertellen dat hun familielid is omgekomen. Bij deze situatie had ik tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant begreep ik dat het verzwijgen van de dood hierbij makkelijker was voor John, beide families bleven gelukkig en John moest geen woorden zoeken om dit verschrikkelijke nieuws over te brengen. Maar aan de andere kant vond ik dan weer dat hij dit nieuws niet langer mocht verzwijgen. Dit zijn erg serieuze, gevoelige onderwerpen waar je niet over mag liegen. Toch is liegen in bepaalde situaties veel makkelijker, en is het dus op deze manier onvermijdelijk.
Een laatste les die ik leerde uit het boek is dat men schoonheid vind in kleine dingen. De oorlogstijden zijn erg hard, zwaar en lang. Veel positiefs is er dan niet meer en toch moet men de hoop koesteren. We moeten dus leren te genieten van de kleine zaken in het leven, zowel in tijden van oorlog als op moeilijkere momenten in het leven.
Het boek heeft me de oorlogssituatie van een hele andere kant doen bekijken, het is naar mijn mening dus zeker een aanrader!
Tot zijn grote spijt faalt John zijn tweede studiejaar, maar zijn jaar opnieuw doen is geen optie. Zijn vader had al enkele collectiestukken, boeken, moeten verkopen om John's studies te betalen dus krijgt John het niet over zijn hart dit geld opnieuw te vragen. Daarbij komt nog dat hij wordt afgewezen door Marry, het meisje waar hij al erg lang verliefd op is. Het triestigste moment in het boek vond ik het moment waarop John ook nog eens zijn vader verliest ten gevolgde van een Duits bombardement. Op dit moment heeft hij geen ouders meer en staat hij er helemaal alleen voor. Zijn toekomst ziet er erg slecht uit, dus beslist hij toch in het leger te gaan. Het moment waarop hij dit besliste heeft mij erg verbaasd. Het deed me inzien dat John het wel erg moeilijk moest hebben en geen uitweg zag, aangezien hij voor al deze tegenslagen nooit in het leger had willen gaan. John had geen keus meer, het leven dwong hem bijna tot het nemen van deze beslissing terwijl hij dit voordien nooit gedaan zou hebben. Dit was de tweede les die het boek me leerde.
Een laatste uitspraak die erg bij het boek past is "het eerste slachtoffer van de oorlog is de waarheid". Dit is een zeer passend citaat bij dit boek. De waarheid wordt in de oorlog zoveel mogelijk gerelativeerd, geminimaliseerd of verzwegen zodat de bevolking de hoop en de moed niet zou verliezen. Hoop is een heel belangrijk aspect in de oorlog, hierdoor heb je een doel om verder te leven, verder te vechten. Zo wordt er ook op de doodsmeldingen van de soldaten aan de familie "killed in action" of "gestorven als een held" geschreven, terwijl dit bij sommige overledenen absoluut niet het geval is. Deze leugens worden verteld zodat de familie het rouwproces beter zou doorstaan. Het is veel mooier om bijvoorbeeld je overleden zoon te herinneren als iemand die in de strijd als held is omgekomen dan te weten dat hij gestorven is aan een stom ongeluk. De dood is en blijft een taboethema. Ook John doet mee aan deze leugens. Zo schrijft hij bijvoorbeeld brieven aan mevrouw Bromley in naam van Martin, terwijl Martin al enige tijd is overleden. Ook dit doet hij bij de moeder van Jimmy Parker, in naam van Jimmy. John kreeg het niet over zijn hart aan beide families te vertellen dat hun familielid is omgekomen. Bij deze situatie had ik tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant begreep ik dat het verzwijgen van de dood hierbij makkelijker was voor John, beide families bleven gelukkig en John moest geen woorden zoeken om dit verschrikkelijke nieuws over te brengen. Maar aan de andere kant vond ik dan weer dat hij dit nieuws niet langer mocht verzwijgen. Dit zijn erg serieuze, gevoelige onderwerpen waar je niet over mag liegen. Toch is liegen in bepaalde situaties veel makkelijker, en is het dus op deze manier onvermijdelijk.
Een laatste les die ik leerde uit het boek is dat men schoonheid vind in kleine dingen. De oorlogstijden zijn erg hard, zwaar en lang. Veel positiefs is er dan niet meer en toch moet men de hoop koesteren. We moeten dus leren te genieten van de kleine zaken in het leven, zowel in tijden van oorlog als op moeilijkere momenten in het leven.
Het boek heeft me de oorlogssituatie van een hele andere kant doen bekijken, het is naar mijn mening dus zeker een aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten